ryszard bazarnik, koncert na Ĺcianie
Ważną stroną duszy każdego człowieka są dwa sprzeczne stany - pesymizm i optymizm. Jak to jest, jesteście nieuleczalnymi otymistami, czy też na odwrót - wiecznymi czarnowidzami? A może do wszystkiego podchodzicie racjonalnie i zanim spojrzsycie w przyszłość optymistycznie, najpierw tragizujecie i panikujecie?
No dobra ... pierwszy odpiszę
Ja jestem nieuleczalnym optymistą ... wiem, że mam zdecydowanie więcej od przeciętnej problemów ... ale wiem też, że nie ma takiego, którego nie da się nijak rozwiązać ... (czasem wystarczy poczekać i sam się rozwiązuje) ...
Ciężkie czasy przemijają ... zdrowie na razie dopisuje ... nie mam powodów
Tak więc ja jestem optymistą nie do uleczenia ...
Ja jestem nieuleczalnym optymistą ...
Ktoś kiedyś zauważył, że pesymista to dobrze poinformowany optymista.
Czy przekładając to wyszłoby : optymista to niedoinformowany pesymista?
A jeśli, wzorem Californiana, jest nim nieuleczalnie? To chyba tylko się cieszyć.
U mnie jest zdawkowy pesymizm, z reguły przywalony sążną dawką optymizmu. Nie lubię się martwić na zapas i nie szukam problemów gdzie ich nie ma, tzw. dziury w całym. Jeżeli coś już mnie trapi, to znajduje swoje miejsce na kartce papieru... Patrzę w przyszłość z uśmiechem, gdybym miałam spoglądać w nią z trwogą to pewnie mobilizacja działań wszelakich osiągnęłaby poziom zerowy, a to nie jest tym, czego bym sobie życzyła.