Grunt to rodzinka, grunt to rodzinka...

Grunt to rodzinka, grunt to rodzinka,
Bo kto rodzinkę fajną ma,
Nie wie, co bieda, bo gdy potrzeba,
To mu rodzinka zawsze da!

Jan Chełmicki

Prawda to, czy kłamstwo? Czy dzisiaj instytucja rodziny nie zamiera? A jesli już jest, to czy faktycznie jest oparciem? A może to tylko mit, trwający w nas od pokoleń...

---

Całkowicie się zgadzam z tym wierszykiem. Rodzina to prawdziwy skarb. Na rodzinę zawsze mogę liczyć. Mama i tata zawsze zrobią wszystko żeby nic mi się nie stało. KOCHAM MOJĄ RODZINKĘ!!
Rodzina jest niepowtarzalna ale nie zawsze jesteśmy z niej zadowoleni.Ja tak szczerze mówiąc zmieniłabym moich rodziców bo są nie do wytrzymania a rodzeństwa nie mam ( i się z tego cieszę),ale w zamian mam super dziadków i jestem happy!
I w tym miejscu znowu chcialbym zamiescic pewne opowiadanie byc moze wielu osobom juz znane...

Maria Levay
"Dar nieznajomego"

Miałam 20 lat, kiedy umarła moja matka. Był to pierwszy cios, jaki mnie spotkał w życiu i myślałam, że nigdy się już nie podźwignę. Jednak w miarę upływu miesięcy stopniowo godziłam się z tym, co nieodwracalne. Kiedy nadeszła wiosna, potrafiłam się nią znów cieszyć.
Z początku odwiedzanie grobu mamy było dla mnie za każdym razem bolesnym przeżyciem. Ale z czasem coraz mniej myślałam o jej cierpieniach podczas ostatnich miesięcy i o tamtym strasznym poranku.
Pielęgnując grób mamy i strojąc go kwiatami, uwalniałam się od bolesnych wspomnień.
Mijały lata. Podobnie jak moje rodzeństwo wyprowadziłam się z Kaposvaru, miasta, w którym się urodziłam i spędziłam młodość. Moja rozproszona rodzina spotykała się tylko podczas świąt, szczególnie w Święto Zmarłych na cmentarzu.
Ojciec mieszkał ze mną przez wiele lat, aż do późnej starości. Teraz kiedy on także spoczywa pod płytą z białego marmuru, jeszcze chętniej odwiedzam cmentarz. Jeżeli tylko mogę, idę do moich bliskich w pogodne, słoneczne dni. Kiedy porządkuję ich grób, w myślach jestem znów razem z nimi. Panująca na cmentarzu cisza daje niezwykłe poczucie spokoju i ukojenia.
Kiedyś zwróciłam uwagę na skromny grób w pobliżu. Wyróżniał się niezwykłą prostotą pośród okazałych nagrobków z marmuru i granitu. Porastał go bluszcz, a zdobił jedynie prosty, ręcznie wykonany drewniany krzyż, na którym wypisano nazwisko. Pochowana tu kobieta przeżyła 22 lata.
Ilekroć przychodziłam na cmentarz, grób był starannie uprzątnięty i zadbany. Zastanawiałam się nad losem kobiety, która zmarła tak młodo.
Pewnego dnia zobaczyłam odchodzącego od grobu starszego pana. Pomyślałam, że pewnie przyszedł na grób żony. W 1996 roku robiłam na cmentarzu porządki przed Świętem Zmarłych i znowu zauważyłam tego mężczyznę. Był wysoki, lekko przygarbiony. Pozdrowiliśmy się skinieniem głowy, nie przerywając pracy. Zauważyłam, że nie ma odpowiednich narzędzi do uprzątnięcia grobu, więc zaproponowałam mu swoje, co przyjął z wdzięcznością. W tej sytuacji rozmowa wydawała się czymś naturalnym. Zapytałam, czyj to grób.
- Mojej matki - odparł. - Umarła młodo. W 1912 roku, miałem zaledwie półtora roku. Tak naprawdę nigdy jej nie poznałem. Zrobiłem dla niej ten krzyż i litery. - Nikt prócz mnie nie przychodzi na jej grób, bo byłem jedynakiem - dodał po chwili. - Umarła na zapalenie płuc. Ojciec powtórnie się ożenił, a macocha dbała tylko o swoje dzieci, moje przyrodnie rodzeństwo.
- Kiedy było mi smutno i kiedy było mi wesoło, przychodziłem tutaj - dodał po chwili. Potem życie rzuciło mnie daleko stąd, ale nigdy nie zapomniałem o tym grobie, bo dla mnie jest tym, czym dla innych dom rodzinny. Zawsze wracam tu jak do domu. Coraz trudniej mi tu bywać, ale dopóki jeszcze nogi mnie niosą, co najmniej dwa razy w roku odwiedzam matkę. Jestem już po osiemdziesiątce, więc kto wie, jak długo jeszcze będę mógł to robić.
Słuchałam w milczeniu, oszołomiona. Zakręciły mi się w oczach łzy. Mnie jest dużo łatwiej, pomyślałam, w każdej chwili mogę sięgnąć w pamięci po radosne lub smutne wspomnienia, które tysiącem nici wiążą mnie z rodzicami. A jakie wspomnienia może pielęgnować ten miły starszy pan? Czy nosi w myśli twarz ze starej wyblakłej fotografii? Ale nawet o tym, że to zdjęcie przedstawia jego matkę musiał dowiedzieć się od innych.
Jak wielka jest miłość, która przez całe długie życie każe wracać na miejsce spoczynku młodej kobiety, której macierzyńskiej czułości nigdy naprawdę nie zaznał, a tylko zawsze czuł jej dotkliwy brak?
Pożegnaliśmy się. Czułam głębokie wzruszenie, wiedziałam bowiem, że otrzymałam wielki dar. Ten prosty, szlachetny człowiek pozwolił mi stać się powierniczką swojej miłości.
W drodze do domu myślałam o historii matki i syna. Postanowiłam, że jeśli kiedykolwiek na sąsiednim grobie pokażą się chwasty, powyrywam je tak jak z grobu rodziców. Wówczas już mój znajomy o dobrym sercu będzie pewnie oglądał te starania z góry. Tam wreszcie to postarzałe dziecko, spotka się ze swoją młodziutką mamą.

---

Ja uważam, że rodzina to prawdziwy skarb... zwłaszcza mama!
Całkiem niedawno dowiedziałam się jaką mam fajną dalszą rodzinę. A było to tak:
Byłam na weselu mojego wójka. Poznałam tam siostrę cioteczną mamy i jej dzieci - dziewczynę 2 lata młodszą odemnie i chłopaka rok młodszego. Odrazu się dogadaliśmy,
potem spotkaliśmy się pare dni po weselu i był to początek przyjaźni...
Życie jest nieprzewidywalne. Żeby pierwszy raz spotkać się z takimi fajnymi ludźmi ze swojej rodziny dopiero w wieku 16 lat...?
Wiesz, ale fajnie może być w czasie zabawy, a człowieka - zwłaszcza rodzinnego - poznaje sie najlepiej w kłopotach.
Rodzina jest najważniejsza dla dziecka, całe życie odczuwa się skutki tego, jaką sie miało (lu nie miało), a moim zdaniem zawsze jest ważna, byle to była rodzina bez patologii, połączona miłością,
Ale czy wiesz, jak dzieci z rodzin patologicznych garna sie do swoich rodziców? Bije, pije - a dziecko i tak uważa rodzica za najważniejszą osobę na Ziemi. Dlaczego dzieci z domów dziecka tak strasznie tęsknią?
A ile dzieci z patologicznych rodzin, gdy już ma pewną świadomość, nienawidzi swoich rodziców/rodzica, co jest w stanie przysłonić nawet wielką miłość do nich?
Ile wciąż nie chce się pogodzić z faktami i wybacza, ale w środku ciągle odczuwa ból?
Ile z nich cierpi potem na różnego typu zaburzenia psychiczne? (co bynajmniej nie oznacza, że sugeruję, że to osoby nienormalne, wręcz przeciwnie, wiele dzięki doświadczeniom na większą dojrzałość i wrażliwość)
Ile ma trudności potem w życiu dorosłym, z założeniem własnej rodziny?

Powiem tylko, że takie przypadki nie są mi obce, spotykałam się z takimi na codzień, gdy zwierzały mi się różne osoby, gdy przychodziły do psychologa... I sama wiem z autopsji jak to wygląda.

Dzieci z domów dziecka tęsknią do swoich marzeń o domu i rodzinie. Jak obejrzeć ich rysunki, wiele z nich przedstawia dom, nieważne, czy znały swoje matki i ojców, czy też nie. I to jest bardzo przykra sprawa, kiedy kochamy i zabiegamy o coś, co tak naprawdę jest w 90% naszym pragnieniem, lub wspomnieniem, ale nadal chcemy wierzyć, że może być dobrze, wybielać osoby, które nas krzywdzą... Tylko jak długo tak można i jakie mogą być tego konsekwencje?

Dzieci z domów dziecka tęsknią do swoich marzeń o domu i rodzinie. Jak obejrzeć ich rysunki, wiele z nich przedstawia dom, nieważne, czy znały swoje matki i ojców, czy też nie. I to jest bardzo przykra sprawa, kiedy kochamy i zabiegamy o coś, co tak naprawdę jest w 90% naszym pragnieniem, lub wspomnieniem, ale nadal chcemy wierzyć, że może być dobrze, wybielać osoby, które nas krzywdzą... Tylko jak długo tak można i jakie mogą być tego konsekwencje?

Też tak to widzę Co do konsekwencji - nie zawsze muszą być one złe. Cierpienie jakie sprawia nam zawód często potrafi nas uodparniać. Zdarzają się więc przypadki gdzie dziecko z rodziny patologicznej posiada później swoją szczęśliwą rodzinę.
No cóż... Rodziny się nie wybiera. Rodzinę się tworzy.

Rodziny się nie wybiera. Rodzinę się tworzy.

Ładne bardzo
Dziękuję Takie moje małe zestawienie myślowe

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

cichooo.htw.pl